Ky artikull është pjesë e koleksioneve: |
Islam |
---|
![]() |
Teuhid ose tevhit (Në gjuhen arabe me kuptimin njësim, arabisht توحيد = tauḥīd = besimi në unitetin (unikalitetin, të qënit një) (e zotit)). Në Sheriat njëhsimi gjegjësisht shprehja Teuhid përkufizohet si: Njësimi i Allahut të Lartësuar në atë që i përket Atij prej të qenurit Zot, Krijues, Sistemues dhe Sundues i gjithçkaje që ekziston (Rububijes), të qenurit e Tij i vetmi i Cili meriton të adhurohet (Uluhijes), dhe njësimi i Allahut në Emrat dhe Atributet e Tij (el Esmau ues Sifat). Tauhīd-i do të thotë „besimi në unikalitetin e zotit“, e rrjedhur nga folja arabisht وحّد = vaḥḥada = bashkoj, njëhsoj, unifikoj, përkon në kuptim me termin monoteizëm.[1]
Shikuar nga këndëvështrimi shkencorë me Teuhid nënkuptohet përkufizimi i shprehjes Allahu.
Tauhīd do të thotë të shpallurit e zotit (arabisht: allah) si një të vetëm, unik, njohja e të qënit një të zotit. Me anë të kësaj shpalljeje dëshmohet se përveç zotit nuk ka perëndi të tjera, se ai as nuk është lindur as nuk është krijuar. Ky term nuk figuron në kuran (si edhe vaḥḥada) por allahut i autorizohen aty thjeshtësi (jo në kuptimin modesti) (aḥad, sure 112) dhe unikalitet (ilāh un vāḥid, në 13 vende në tekstin e kuranit; lā ilāha illā huva, në 29 vende përveç shprehjesh të tjera me të njëjtin kuptim). Sure 112 (al-ihlas) e formulon kështu: „Thuaj: ai është zoti, një i vetëm (allahu ahad)... Ai as nuk ka lindur as nuk është lindur...“ Kjo sure quhet edhe surat at-tauhīd. Fjalët e para të shpalljes së besimit të fesë islame (shahada) janë: „Nuk ka perëndi përveç zotit të vetëm...“. Këto cilësohen edhe si „fjalët e tauhīd-it“.