Dinastiyang Qing

Dinastiyang Qing 清朝 ᡩᠠᡳᠴᡳᠩ ᡤᡠᡵᡠᠨ
1644–1912
Watawat (1889–1912) Imperyal na selyo
Awiting Pambansa: 《鞏金甌》 "Gong Jin'ou" ("Tasa ng Solidong Ginto")
Dinastiyang Qing sa 1765
Kabisera	Beijing (Prepekturang Shuntian)
Karaniwang wika	Mandarin (huling imperyal na karaniwang wika), Manchu, Mongolian, Tibetan, Turki (kasalukuyang Uighur),[1] numerous regional languages and varieties of Chinese
Relihiyon	Pagsamba sa kalangitan, Budismo, Katutubong Tsinong relihiyon, Confucianismo, Taoismo, Christianity, Islam, Shamanismo, iba pa
Pamahalaan	Ganap na monarkiya (1644–1911) Konstitusyonal na monarkiya (1911–12)[2]
Emperador
• 1644–1661	Shunzhi (una)
• 1908–1912	Puyi (huli)
Rehiyente
• 1908–12	Zaifeng
Punong Ministro
• 1911	Yikuang
• 1911–12	Yuan Shikai
Panahon	Imperyal na panahon
• Panglulupig ng Qing sa Ming	1644
• Unang Opyum na Digmaan	1839–42
• Pangalawang Opyum na Digmaan	1856–60
• Tsina-Hapones na Digmaan	1 Agosto 1894 – 17 Abril 1895
• Rebolusyon ng Xinhai	10 Oktubre 1911
• Pagbitiw ng tungkulin ni Puyi]]	12 Pebrero 1912
Lawak
1790[3][4]	14,700,000 km2 (5,700,000 mi kuw)
Populasyon
• 1740	140,000,000
• 1776	268,238,000
• 1790	301,000,000
Salapi	Cash (wén) Tael (liǎng)
Pinalitan Pumalit Dinastiyang Ming Republika ng Tsina (1912–49)
Bahagi ngayon ng	Afghanistan Padron:BHU  Tsina  Indiya  Kazakhstan  Kyrgyzstan  Mongolia  Myanmar  Pakistan  Rusya  Tajikistan  Taiwan

Dinastiyang Qing
"Dinastiyang Qing" sa Tsino (taas) at Manchu (baba)
Pangalang Tsino
Tsino	清朝
Mga transkripsyon Pamantayang Mandarin Hanyu Pinyin Qīng cháo Wade–Giles Ch'ing1 ch'ao2 IPA [t͡ɕʰíŋ t͡ʂʰɑ̌ʊ̯] Wu Suzhounese Tshin záu Yue: Kantones Romanisasyong Yale Chīng chìuh Jyutping Cing1 ciu4 Southern Min Hokkien POJ Chheng tiâu Tâi-lô Tshing tiâu
Dalikang Qing
Tradisyunal na Tsino	大清
Pinapayak na Tsino	大清
Mga transkripsyon Pamantayang Mandarin Hanyu Pinyin Dà Qīng Wade–Giles Ta2 Ch'ing1 Yue: Kantones Jyutping daai6 cing1 Southern Min Hokkien POJ Tāi-chheng Tâi-lô Tāi-tshing
Pangalang Manchu
Sulating Manchu	ᡩᠠᡳᠴᡳᠩ ᡤᡠᡵᡠᠨ
Abkai	Daiqing gurun
Möllendorff	Daicing gurun

Kasaysayan ng Tsina
SINAUNA
Neolitikong Tsina c. 8500 - c. 2070 BCE
Dinastiyang Xia c. 2070 – c. 1600 BCE
Dinastiyang Shang 1600–1046 BCE
Dinastiyang Zhou c. 1046 – 256 BCE
Kanluraning Zhou
Silanganing Zhou
Panahon ng Tagsibol at Taglagas
Panahon ng Nagdirigmaang mga Estado
IMPERYAL
Dinastiyang Qin 221 BCE–206 BCE
Dinastiyang Han 206 BCE–220 CE
Kanluraning Han
Dinastiyang Xin
Silanganing Han
Tatlong Kaharian 220–280
Wei, Shu & Wu
Dinastiyang Jin 265–420
Kanluraning Jin	Labing-anim na Kaharian 304–439
Silanganing Jin
Katimugan at Hilagaing mga Dinastiya 420–589
Dinastiyang Sui 581–618
Dinastiyang Tang 618–907
( Ikalawang Zhou 690–705 )
Limang Dinastiya at Sampung Kaharian 907–960	Dinastiyang Liao 907–1125
Dinastiyang Song 960–1279
Hilagaing Song		Kanluraning Xia
Katimugang Song	Jin
Dinastiyang Yuan 1271–1368
Dinastiyang Ming 1368–1644
Dinastiyang Qing 1644–1912
MAKABAGO
Republika ng Tsina 1912–1949
Republikang Bayan ng Tsina 1949–kasalukuyan	Republika ng Tsina (Taiwan) 1949–kasalukuyan
Kaugnay na mga artikulo  Mga dinastiya sa Kasaysayan ng Tsina Kasaysayang pang-ekonomiko ng Tsina Historiograpiya ng Tsina Kasaysayan ng Tsinong Sining Kasaysayan ng edukasyon sa Tsina Kasaysayan ng agham at teknolohiya sa Tsina Kasaysayang makabatas ng Tsina Kasaysayang lingguwistika ng Tsina Kasaysayang pangmilitar ng Tsina Kasaysayang pandagat ng Tsina Mga panahon sa kasaysayan ng Tsina
This box: tingnan usapan baguhin

Ang Dinastiyang Qing (Tsino: 清朝; pinyin: Qīng cháo; Wade–Giles: Ch'ing ch'ao, kilala din bilang Dinastiyang Manchu ay ang huling dinastiya na naghari sa Tsina mula 1644 hanggang 1912 (na may maikling, pagbabalik noong 1917). Tinawag din itong Imperyo ng Dakilang Qing (Tsinong pinapayak: 大清国; Tsinong tradisyonal: 大清國; pinyin: Dà Qīng Guó; also anachronistically Tsinong pinapayak: 大清帝国; Tsinong tradisyonal: 大清帝國; pinyin: Dà Qīng Diguó). Si Aisin Gioro (Nurhachi), na isang taga-Manchu ang nagtatag ng dinastiya.^[5] Si Puyi ang huling emperador ng dinastiyang ito. Bumagsak ang dinastiya dahil sa Himagsikang Doble-10 at itinatag ang Republika ng Tsina pagkatapos ng rebolusyon.

1. ↑ Elliott (2001), pp. 290–291. harv error: no target: CITEREFElliott2001 (help)
2. ↑ Legrand, Jacques. Chronicle of the 20th Century. 1992. Page 155.
3. ↑ Turchin, Peter; Adams, Jonathan M.; Hall, Thomas D. (26 Aug 2015). "East-West Orientation of Historical Empires and Modern States". Journal of World-Systems Research. 12 (2): 222. doi:10.5195/jwsr.2006.369. ISSN 1076-156X. {{cite journal}}: |access-date= requires |url= (tulong)
4. ↑ Taagepera, Rein (Sep 1997). "Expansion and Contraction Patterns of Large Polities: Context for Russia". International Studies Quarterly. 41 (3): 500. doi:10.1111/0020-8833.00053. JSTOR 2600793.
5. ↑ Cotterell, Arthur. (2007). The Imperial Capitals of China - An Inside View of the Celestial Empire. London: Pimlico. pp. 304 pages. ISBN 9781845950095.Elliot, Mark C. (2001). The Manchu Way: The Eight Banners and Ethnic Identity in Late Imperial China. Stanford, CA: Stanford University Press.Paludan, Ann. (1998). Chronicle of the China Emperors. London: Thames & Hudson. pp. 224 pages. ISBN 0-500-05090-2.