Sa panlahatang diwa, ang kawalan ng gawain o hindi paggawa ay isang katayuan na may kaugnayan sa hindi pagkakaroon ng galaw, lakas, o enerhiya ng isang tao, nilalang, o iba pang bagay. Isang halimbawa nito ang pagpapalipas ng oras o panahon ng isang taong walang nagagawang mainam o kapakipakinabang para sa sarili at para sa ibang tao sa buong maghapon at sa araw-araw. Bagaman kaugnay ito ng katamaran, mas mailalarawan ang ganitong kalagayan sa pagiging hindi ginagamit, pagiging walang silbi, o pagtunganga. Maaaring sinasadya ito ng isang taong batugan o tamad, subalit maaari rin naman itong maging dulot ng pagkawala ng hanapbuhay o trabaho ng isang taong likas namang masipag, kaya’t hindi matatawag ang taong iyon bilang pabaya, tanga, tamad, o pagayon-gayon lamang sa bawat araw.[1][2][3]