Krisis ng Ikatlong Siglo

Ang Krisis ng Ikatlong Daangtaon o Krisis ng Ikatlong Siglo (tinawag ding "Anarkiyang Hukbo" o "Krisis Imperyal") (235–284 AD) ay isang panahon na kung saan ang Imperyo Romano ay malapitán nang bumagsak sa ilalim ng mga magkasamang suliranin ng paglusob, digmaang sibil, sakit, at pagbagsak ng ekonomiya. Ang kriris ay nagsimula sa pagkamatay ni Emperador Alexander Severus sa kamay ng kanyang sariling mga hukbo na naghudyat ng isang limampung-taong panahon na kung saan nagkaroon ng 20 hanggang 25 taong umangkin sa titulo ng Emperador Romano. Sa panahong 258-260, ang imperyo ay nahati sa tatlong nagtutunggaling mga estado, isa aya ang Imperyong Galliko na binubuo ng mga lalawigang Romano ng Gaul, Britannia, at Hispania; at ang Imperyong Palmyrene na binubuo ng mga silangang lalawigan ng Syria Palaestina at Aegyptus na kung saan ang dalawang mga estadong ito ay naging malaya sa Imperyong Romano na nakatuon sa Italia at nasa pagitan nila. Ang krisis ay natapos sa pagiging Emperador ni Diocletian.

Ang Krisis ay nagbunga ng napakamasidhing mga pagbabago sa mga institusyon, lipunan, buhay ekonomiko, at hindi nagtangal, relihioyn ng Imperyo na tulo-tuloy na nakikita nga mga historiko bilang ang pagbabago sa pagitan ng mga bahaging kasaysayang Classical antiquity at Late antiquity.