Italian | |
---|---|
italiano, lingua italiana | |
Bigkas | [itaˈljaːno] |
Katutubo sa | Italya, Suwisa (Ticino and Southern Grisons), San Marino, Lungsod ng Vaticano, Slovene Istria (Slovenia), Istria County (Croatia) |
Rehiyon | Italy, Ticino and Southern Grisons, Slovenian Littoral, Western Istria |
Pangkat-etniko | Mga Italyano |
Mga natibong tagapagsalita | 67 milyon sa Unyong Europeo (2020) 13.4 milyon (ikalawang wika) c. 85 milyon total speakers |
Mga sinaunang anyo | |
Mga diyalekto | |
Latin (Italian alphabet) Italian Braille | |
Italiano segnato "(Signed Italian)"[1] italiano segnato esatto "(Signed Exact Italian)"[2] | |
Opisyal na katayuan | |
4 countries
2 dependencies
An order and various organisations
| |
Kinikilalang wika ng minorya sa | |
Pinapamahalaan ng | Accademia della Crusca (de facto) |
Mga kodigong pangwika | |
ISO 639-1 | it |
ISO 639-2 | ita |
ISO 639-3 | ita |
Glottolog | ital1282 |
Linguasphere | 51-AAA-q |
Official language
Former official language
Presence of Italian-speaking communities | |
Ang wikang Italyano ay kabilang sa malaking pamilya ng mga wikang kilala sa tawag na Indo-Europeo. Ito ay nabibilang sa sangay ng mga wikang Romanse, na nagmula sa Latin, na kinabibilangan ng Espanyol, Pranses, Portuges, Rumano, Galyego at Katalan. Ginagamit ang wikang ito sa Italya, San Marino, ilang bahagi ng Suwisa, at mga dating kolonya ng Italya sa Aprika. Ang Italiano ay may mga diyalektong tinatawag na Neo-Romanse, na matatagpuan sa ibat-ibang bahagi ng Italya. Ang modernong Italiano ang opisyal na wika, at base sa diyalektong Florentino o Toscano, mga wika na ginamit ng mga manunulat na sina Dante Alighieri, Francesco Petrarca, at Boccaccio, mga itinuturing na pambatong manunulat na Italiano. Noong Gitnang Panahon, ang Latin, ang wika ng mga Romano, ang malaganap na ginagamit sa Europa dahil sa sakop ng mga ito ang malaking bahagi ng Europa, kasama na ang ngayon ay Espanya, Pransiya, Portugal, Romanya, Inglatera, Alemanya, at marami pang iba.[4]